اینترنت چگونه اختراع شد

40 سال پیش، اینترنت از یک شبکه ارتباطی نظامی تبدیل به فضای سایبری عظیمی در جهان شد. همه این ها از کافه ای در کالیفرنیا آغاز شد.

در سرزمین اپلیکیشن ها و تک شاخ ها در کالیفرنیا کافه ‌Rossotti پدیده بسیار نایابی است. این کافه در قلب Silicon Valley همچنان در جایی است که از سال 1852 بوده است. در طول 150 سال تنها یک کار انجام داده است و آن یک کار هم این است که در کالیفرنیا یک جای خوب برای تفریح آماده کرده است.

‌Rossotti همیشه پیشتاز بوده و این روز ها با نام کافه Alpine شناخته می شود. این کافه مشتریان متفاوت بسیاری دارد، در حیاط پشتی آن دوچرخه سواران با لباس دوچرخه سواری و موتور سواران با لباس های چرمی نشسته اند.

مردی با موهای آشفته، شبیه پروفسور ها یا دیوانه ها به سرعت مشغول تایپ کردن در لپ تاپش است. در پارکینگ، یک موتور هارلی، یک مازراتی و یک اسب وجود دارد.

اولین جرقه پیدایش این جهان جدید 40 سال پیش در کوهپایه پالو آلتو به وجود آمد و همچنان در حال گسترش است

این محل به نظر نقطه مناسبی برای اختراعی عظیم نمی آید. اما 40 سال پیش در همین ماه آگوست، تیم کوچکی از دانشمندان یک پایانه کامپیوتری در یکی از میزهای پیک نیک آنجا برپا کرده بودند و تجربه ای خارق العاده داشتند، آنها ثابت کردند ایده ای عجیب به نام اینترنت می تواند کار کند.

اینترنت به قدری عظیم و بدون قالب است که تصور اینکه روزی اختراع شده سخت است. تصور کردن توماس ادیسون در هنگام اختراع لامپ رشته ای ساده است، زیرا لامپ را می توان به سادگی در ذهن تجسم کرد. می توانید آن را در دست گرفته و از زوایای مختلف به این لامپ نگاه کنید.

اما اینترنت برعکس است. همه جا وجود دارد، اما ما فقط بخش هایی به اندازه یک چشم به هم زدن از آن را می بینیم. اینترنت بسیار شبیه به روح مقدس است: باعث می شود تا خود را با در اختیار گرفتن پیکسل های صفحه های نمایش در قالب سایت ها، اپلیکیشن ها و ایمیل به ما بشناساند، اما ذات آن همیشه در جایی دیگر است.

این ویژگی اینترنت باعث می شود به شدت پیچیده به نظر بیاید. مطمئنا برای شناخت چیزی که همه جا هست و در عین حال نامرئیست باید اطلاعات کامل و عمیق فنی مورد نیاز باشد اما اینطور نیست، اینترنت اساسا ساده است و سادگی آن کلید موفقیتش بوده.

افرادی که اینترنت را اختراع کردند اهل اقصی نقاط جهان بودند، و در نقاط مختلفی چون شبکه کامپیوتری به پشتیبانی دولت فرانسه به نام Cyclades، آزمایشگاه فیزیک ملی انگلستان، دانشگاه هاوایی و شرکت Xerox مشغول به کار بودند. اما در راس تمامی آنها نیروی تحقیقاتی پرخرج دپارتمات دفاع ایالات متحده، آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته (Arpa)  و پیمان کاران بسیار آن قرار داشت که بعدا به آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی(Darpa) تغییر نام داد. بدون Arpa اینترنتی وجود نداشت.

تلاش برای انتقال داده بین شبکه ها درست مانند نوشتن نامه ای به زبان چینی برای کسی بود که فقط زبان مجارستانی بلد است

به عنوان یک  اقدام نظامی، Arpa  یک انگیزه خاص نظامی برای ساختن اینترنت داشت و راهی برای برای آوردن محاسبات به خطوط مقدم پیشنهاد داد. در سال 1969 Arpa یک شبکه کامپیوتری به نام Arpanet ساخت که main Frame های موجود در دانشگاه ها، آژانس های دولتی و پیمانکاران نظامی سراسر جهان را به هم متصل می کرد. Arpanet به شدت رشد می کرد و به ابعادی بالغ بر 60 گره در اواسط دهه 70 میلادی رسیده بود.

اما Arpanet یک مشکل اساسی داشت و آن این بود که قابل حمل نبود. کامپیوتر های موجود روی Arpanet به نسبت استاندارد های کنونی غول پیکر بودند و از طریق لینک های ثابت ارتباط برقرار می کردند. این امر شاید کار محققان را راه می انداخ زیرا برای کار با آن می توانستند جلوی پایانه هایی در کمبریج و یا پارک منلو بنشینند، اما کاربرد چندانی برای سربازانی که در عمق قلمرو دشمن نفوذ می کردند نداشت، برای اینکه اینترنت برای نیروهای حاضر در میدان نبرد نیز مفید باشد باید از اقصی نقاط جهان قابل دسترسی می بود.

یک خودرو جیپ در جنگل های زئیر و یا بمب افکن B52 در ارتفاع چندین مایلی بالای ویتنام شمالی را تجسم کنید، سپس آنها را به عنوان گره هایی در یک شبکه بی سیم تصور کنید که به شبکه بی سیم دیگری متشکل از کامپیوترهایی واقع در هزاران مایل دورتر متصل شود، این رویایی بود برای استفاده نظامی از شبکه و استفاده از قدرت پردازش کامپیوتری برای شکست اتحاد شوروی و متحدانش، این رویایی بود که منجر به ساخت اینترنت شد.

برای تبدیل این رویا به حقیقت دو چیز لازم بود. اولی ساختن شبکه ای بی سیم که بتواند بسته های داده را در میان ماشین های ارتش ایالات متحده که به طور گسترده ای پراکنده بودند از طریق رادیو یا ماهواره تقویت کند. دومی اتصال آن شبکه بی سیم به شبکه سیمی Arpanet ، تا آن ابر رایانه های چند میلیون دلاری بتوانند به سربازان در نبرد کمک کنند. دانشمندان آن را “internetworking” نامیده بودند.

Internetworking مشکلی بود که اینترنت اختراع شده بود تا حلش کند و در این راه با چالش های عظیمی رو به رو بود. امکان پذیرکردن برقراری ارتباط بین کامپیوتر ها با یکدیگر(نتورکینگ) به اندازه کافی دشوار بود. زیرا زبان شبکه ها با هم بیگانه بودند و گویش های ناسازگاری داشتند. تلاش برای انتقال داده بین شبکه ها درست مانند نوشتن نامه ای به زبان چینی برای کسی بود که فقط زبان مجارستانی بلد است و این یعنی درک موضوع نامه غیر ممکن بود.

 

نیلسون می گوید: “صادقانه بگویم اگر کسی بگوید می توانسته اینترنت را به شکلی که امروزه هست در آن زمان تصور کند، دروغ گفته است.”

 

برای حل این مشکل، معماران اینترنت گونه ای از زبان دیجیتال بین المللی را توسعه دادند، زبانی مشترک که امکان سفر داده ها در میان تمامی شبکه ها را به وجود آورد. در سال 1974، دو محقق Arpa به نام های Robert Kahn و Vint Cerf طرح اولیه ای را منتشر کردند.

طرحی که در طول مکالمات رد و بدل شده در انجمن بین المللی نتورکینگ رسم شد، آنها طرحی را برای “یک پروتکل ساده ولی بسیار انعطاف پذیر” ترسیم کردند : مجموعه ای از قوانین همگانی برای اینکه کامپیوتر ها چگونه باید ارتباط برقرار کنند.

این قوانین باید تعادل و ظرافت بسیاری داشته باشند و از طرفی به حدی سخت گیرانه باشند تا انتقال قابل اعتماد داده ها را تضمین کنند؛ از سویی دیگر به حدی قابل انعطاف باشند تا بتوانند با تمامی راه های مختلفی که داده ها می توانند انتقال پیدا کنند قابل تطبیق باشند.

آقای Cerf میگوید : باید اثبات می شد که این برای آینده مناسب است، شما نمی توانید پروتکلی را برای یک نقطه از زمان بنویسید، زیرا به سرعت منسوخ خواهد شد. ارتش دائما درحال نوآوری است. آنها مدام مشغول ساخت شبکه ها و فناوری های جدید هستند، پروتکل باید همگام با آنها پیش می رفت: مجبور بود که در امتداد شبکه های سوییچ شده متفاوت بسیار بزرگی با اندازه دلخواه شامل آنهایی که هنوز اختراع نشده اند و بیشترشان پتانسیل ناسازگار شدن را دارند نیز کار کند. این ویژگی نه تنها پروتکل را ایمن در برابر آینده می کند بلکه پتانسیل بی نهایت شدن نیز به آن می دهد. اگر قوانین به حد کافی محکم باشند، گروه شبکه ها می تواند به طور نامحدود رشد کند که تمامی حالت های دیجیتال مربوط به چند رشته ای را جذب کند.

درنهایت این قواعد تبدیل به زبان مشترک اینترنت شدند، اما پیش از هر چیزی اول باید بارها و بارها پیاده سازی، بهینه سازی و تست بشود. ساخت اینترنت در ابتدا برای خیلی ها ایده ای مضحک بود، حتی بین کسانی که مشغول توسعه آن بودند.

شروعی در تابستان 1976

اگر در 27 آگوست 1976 پا به کافه Rossotti می گذاشتید با این صحنه مواجه می شدید : هفت مرد و یک زن دور میزی که یک پایانه کامپیوتر روی آن قرار دارد حلقه زده اند، آن زن در حال تایپ کردن است، یک جفت از سیم های پایانه به سمت پارکینگ رفته است و در یک ون بزرگ خاکستری ناپدید می شود.

درون آن ون ماشین هایی وجود داشتند که کلمات تایپ شده را به بسته های داده تبدیل می کردند. سپس آنتنی روی سقف آن ون بود که این بسته ها را به عنوان سیگنال رادیویی منتقل می کرد. این سیگنال ها به هوا و به سمت یک تکرار کننده در بالای کوهی در آن نزدیکی ارسال می شدند، جایی که تقویت شده و مجددا ارسال می شدند. با این تقویت اضافی، می توانستند به راحتی تاPark  Menlo منتقل شوند جایی که آنتنی در یک دفتر کار واقع آن ها را دریافت می کرد.

اینجا بود که جادوی واقعی رخ داد. درون آن دفتر کار بسته های ورودی به صورت یکپارچه از یک شبکه به شبکه ای دیگرارسال می شد از شبکه رادیویی تا Arpanet .  برای ایجاد چنین پرشی، بسته ها باید تحت دگردیسی نامحسوسی قرار می گرفتند. باید قالب خود را تغییر می دادند بدون اینکه محتوایشان تغییر کند. در مورد آب در نظر بگیرید: می تواند بخار شود، مایع یا به صورت یخ باشد، اما ترکیب شیمیایی آن ثابت است. این انعطاف پذیری معجزه آسا یکی از ویژگی های طبیعی این جهان خوش شانس است، زیرا حیات به آن وابسته است.

انعطاف پذیری که اینترنت به آن وابسته است، باید مهندسی می شد. و در آن روز در آگوست، بسته هایی که فقط به عنوان سیگنال های رادیویی در شبکه بی سیم وجود داشتند را قابل تبدیل به سیگنال های الکتریکی موجود در شبکه سیمی Arpanet کرد. این تغییر و تبدیل محتوی داده ها را به تمامی حفظ می کرد و داده دست نخورده باقی می ماند.

بنابراین داده ها قابلیت این را داشتند که به صورت دست نخورده 3000 مایل دیگر سفر کنند تا به کامپیوتری در بوستون برسند و مجددا تبدیل به همان پیامی شوند که در پایانه ی Rossotti تایپ شده بود. قدرت بخشیدن به این اودیسه اینترنتورک پروتکلی کاملا جدید بود که توسط Kahn  و Cerf تهیه شده بود. دو شبکه با هم یکی شدند و اینترنت کار کرد.

دون نیلسون می گوید : هیچ اختراعی از بالون گرفته تا چیزهای دیگر مانند آن وجود نداشت.

نیلسون مردی قد بلند، نرم گفتار، خستگی ناپذیر و فروتن است. ما در اتاق پذیرایی در خانه ی پائلو آلتوی او نشسته ایم که 4 مایل با گوگل، 9 مایل با فیسبوک فاصله دارد، او در هیچ نقطه ای از زندگییش حتی گوشه ای از مسئولیت ساخت این تکنولوژی قبول نکرده که سودآوری این شرکت ها را به همراه داشته است.

نیلسون اصرار دارد که اینترنت یک تلاش گروهی بود، SRI تنها یکی از چندین سازمانی بود که روی آن کار می کرد. شاید به همین دلیل بود که در Rossotti جشن نگرفتند زیرا شادمانی برای یک تیم، امکان داشت روحیه همکاری بین المللی را خدشه دار کند. یا شاید آنها وقت این کار را نداشتند، Dave Retz یکی از پژوهشگران Rossotti می گوید آنها بسیار در باره تجربه ای که داشتند در کنار شرکتشان نگران بودند و از پایان از این می ترسیدند که بعد از این با چه چیزی مواجه خواهیم شد، همیشه اهداف بیشتری برای دستیابی وجود داشتند، به محض اتصال دو نتورک به هم سریعا شروع به کار برای 3 شبکه کردند که کمی بیشتر از یک سال طول کشید و این کار تا سال 1977 به پایان رسید.

به مرور زمان، خاطره Rossotti از یادها رفت، خود نیلسون نیز فراموش کرده بود تا اینکه 20 سال بعد خبرنگاری به او یادآوری کرد، وی گفت”” روزی در دفترم نشسته بودم که تلفن زنگ خورد.”

 

• Dave Retz یکی از پژوهشگران اولیه ساخت اینترنت می گوید بسیار در باره تجربه ای که داشتیم ، نگران بودیم و از پایان از این می ترسیدیم که بعد از این با چه چیزی مواجه خواهیم شد

 

گزارشگر اما به دنبال کشف تجربیات مربوط به تولد اینترنت تا سال 1996 بود. بنابر این نیلسون چند گزارش کوچک از میان فایل هایش بیرون کشید و شروع کرد به توضیح اینکه اینترنت چگونه آغاز شد؟

چیزی که اینترنت را تبدیل به آنچیزی کرد که امروز می بینیم انعطاف پذیری است که نیلسون و تیمش در آن روز تابستانی ارایه کردند. 40 سال پیش اینترنت هزاران کلمه را از طریق کانال هایی شبیه موج های رادیویی و خطوط تلفن مسی از Bay Area به بوستون آورد. امروزه مسافت های بیشتری را طی می کند و رسانه های وسیع تری را پوشش می دهد. اینترنت داده ها را میان میلیاردها  ابزارک در کسری از ثانیه جابه جا می کند.

نیلسون می گوید این یک دستاورد فنی نبوده، یک تصمیم طراحی بوده، مهم ترین چیز برای فهم منشا اینترنت، این است که از طریق ارتش به بیرن معرفی شده، تا زمانی که Arpa در نقاط مختلف جهان پروژه در حال انجام دارد، هنوز باید پروژه هایش را با نیم نگاهی به فناوری های درحال توسعه ای انتخاب کند که ممکن است روزی برای بردن جنگ ها مفید باشند. مهندسانی که اینترنت را ساختند این را فهمیده بودند و به خوبی آن را شکل دادند.

برای همین آنها اینترنت را طوری طراحی کردند که همه جا در حال اجرا باشد، زیرا ارتش ایالات متحده نیز همه جا هست. در حال حاضر بیش از 800 پایگاه در بیش از 70 کشور جهان دارد صدها کشتی، هزاران هواپیمای جنگی، و ده ها هزار وسیله ی نقلیه زرهی دارند. دلیل اینکه اینترنت می تواند بر روی تمامی ابزار ها ، شبکه ها و … اجرا شود.

دلیل این که تلفن هوشمندی در سائو پائولو می تواند جریان داده ای را از روی سروری در سنگاپور لود کند این است که نیاز دارد همه جا باشد.

این شبکه تا پیش از آنکه در دسترس عموم قرار بگیرد موفقیت چندانی کسب نمی کرد و حتی محققان Arpa در سال 1970 نیز نمی توانستند چنین موفقیتی را برای آن پیش بینی کنند.

نیلسون می گوید: “صادقانه بگویم اگر کسی بگوید می توانسته اینترنت را به شکلی که امروزه هست در آن زمان تصور کند، دروغ گفته است.”

بیشترین چیزی که اورا متعجب می کند این است “که مردم چگونه مشتاق هستند پول خرج کنند تا اطلاعاتشان را روی اینترنت بگذارند! همه می خواهند آنجا باشند، این وسوسه حضور در دنیای جدید برای من بسیار شگفت انگیز است!”

حقیقت این است که ما اینترنت را به عنوان دنیایی مستقل برای خودش در نظر می گیریم، به عنوان جایی که می توانیم در آنجا حضور داشته باشیم یا نداشته باشیم، اینها از میراث نیلسون و دانشمندان همکار او هستند. با اتصال یکپارچه شبکه های مختلف به هم، آنها کاری کردند که اینترنت به صورت یک فضای خاص به وجود بیاید، اینترنت متشکل از چندین و چند شبکه است: مثلا وقتی که من به سایت گوگل می روم داده های من پیش از رسیدن به مقصد باید از گذرگاه های مختلف عبور کند اما اینترنت بافنده ی خوبی است و بخیه هایش را به خوبی پنهان می کند. ما در دنیای بدون مرز و خارج از حدود دیجیتالی که معمولا به آن فضای سایبری می گوییم رها شده ایم، اولین جرقه پیدایش این جهان جدید 40 سال پیش در کوهپایه پالو آلتو به وجود آمد و همچنان در حال گسترش است.

ترجمه: محمد قاسمی کاکرودی