کنفرانس دو روزه نفتی تهران و رونمایی از قراردادهای جدید بازتاب وسیعی در رسانه‌های جهان داشت.
خبرگزاری رویترز در این باره نوشت ایران در کنفرانس تهران حدود 50 پروژه نفت و گاز طبیعی را تحت قراردادهای جدید برای توسعه به سرمایه گذاران خارجی پیشنهاد کرد و امیدوار است که در مرحله اول بتواند 25 میلیارد سرمایه جذب کند.
کنفرانس دو روزه نفتی تهران و رونمایی از قراردادهای جدید بازتاب وسیعی در رسانه‌های جهان داشت.
خبرگزاری رویترز در این باره نوشت ایران در کنفرانس تهران حدود 50 پروژه نفت و گاز طبیعی را تحت قراردادهای جدید برای توسعه به سرمایه گذاران خارجی پیشنهاد کرد و امیدوار است که در مرحله اول بتواند 25 میلیارد سرمایه جذب کند.
ایران جذب 185 میلیارد دلار سرمایه گذاری در بخش انرژی خود را تا سال 2020 هدفگذاری کرده است. حدود 135 شرکت انرژی در کنفرانس تهران حضور یافتند تا از مفاد قراردادهای جدید نفتی ایران مطلع شوند.
خبرگزاری فرانسه هم نوشت ایران به دنبال 25 میلیارد دلار سرمایه از 50 قرارداد جدید با شرکتهای نفت و گاز بین‌المللی است.
خبرگزاری آسوشیتدپرس هم با اشاره به این قراردادها نوشته ایران گفته از شرکتهای آمریکایی برای مشارکت در پروژه‌ها استقبال خواهد کرد.
ایران شرایط قراردادهای خود را با امید جذب 30 میلیارد دلار سرمایه شیرین کرده است. این قراردادهای جدید 15 تا 20 ساله هستند و بازگشت کامل هزینه ها ممکن می سازند. قراردادهای قبلی کوتاه مدت بودند و سرمایه گذاران از ریسک بالا و ضرر و زیان شکایت داشتند.
بیژن زنگنه در کنفرانس از سرمایه گذاری آمریکایی در بخش انرژی ایران استقبال کرد و گفت: ما هیچ مخالفت و مشکلی با مشارکت شرکتهای آمریکایی نداریم. راه حضور این شرکتها در صنعت نفت ایران باز است.
روزنامه وال استریت ژورنال نوشت: ایران در تلاش برای جذب سرمایه گذاری خارجی در آستانه لغو تحریمها از مدل جدید قراردادهای نفتی که به شرکتهای خارجی پیشنهاد خواهد داد رونمایی کرد.
اگرچه مفاد چارچوب قراردادها پیشتر منتشر شده بود اما رونمایی رسمی از این قراردادها با اولین نشست بین المللی که مشخصا روی قراردادهای جدید تمرکز دارد همزمان شد.
با سرمایه گذاری خارجی ایران قصد دارد تولید نفت خود را تا پایان دهه جاری میلادی به روزانه پنج میلیون و 700 هزار بشکه برساند.
بلومبرگ نوشت، ایران به عنوان چهارمین دارنده بزرگ ذخایر نفت جهان در شرایطی از قراردادهای جدید سرمایه گذاری در پروژه های انرژی به ارزش 30 میلیارد دلار رونمایی کرد که شرکتهای نفتی توتال، شل و لوک اویل جزو آندسته از شرکتهای بین المللی هستند که میادین نفت و گاز طبیعی را برای توسعه انتخاب کرده اند.
در این بخش گزارش روزنامه فایننشال تایمز و شبکه خبری بلومبرگ را می خوانید:
ایران برای جذب دوباره شرکت های بین المللی نفت، چارچوب قرارداد های نفت و گاز را منتشر و برای جذاب کردن این بخش از نظر مالی، شرایط منعطف تری را با در نظر گرفتن نوسانات قیمت نفت و مخاطرات سرمایه گذاری ارائه کرد.
در همایش دو روزه ای که در تهران برگزار می شود، مطالبی درباره جزئیات این طرح جدید به نظر مدیران شرکت های نفتی اروپایی و آسیایی، از جمله “توتال” فرنسه، “استات اویل” نروژ، “بی پی”، “رویال داچ شل”، “رپسل”، “سین اوپک” چین و نیز شرکت هایی از هند، پاکستان و عمان خواهد رسید. به گفته یکی از دیپلمات های غربی، مشاوری از دولت انگلیس نیز در این همایش حاضر است.
“قرارداد نفتی ایران” (IPC) به نزدیک دو دهه نظام بیع متقابل که مانع از آن می شد که شرکت های خارجی با شرکت های ایرانی سرمایه گذاری مشارکت یا سهامی در آنها داشته باشند، پایان داد. الگوی جدید امکان رزرو ذخایر را [برای شرکت های خارجی] با رعایت شرایطی فراهم می کند، اما هنوز این شرکت ها نمی توانند مالکیت میادین نفتی را در اختیار بگیرند. در نتیجه، “شرکت ملی نفت ایران” حق مالکیت انحصاری منابع را در دست خواهد داشت.
بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت ایران، گفت: “ما مدعی نیستیم که این طرح کامل و بی نقص است؛ اما می تواند پاسخگوی نیازهای “شرکت ملی نفت ایران” و شرکت های نفتی خارجی باشد”.
جمهوری اسلامی [ایران] که بزرگ ترین ذخایر گاز جهان و چهارمین ذخایر نفت جهان را در اختیار دارد، در نظر دارد ظرف ١٠ سال ظرفیت تولید نفت خود را افزایش داده و از ١ میلیون بشکه در روزی که پس از شروع تحریم ها در سال ٢٠١٢ میلادی تولید می کرد، به حدود ٥ میلیون بشکه در روز برساند.
الگوی جدیدی که برخی از جزئیات آن در یک سال گذشته منتشر شده بود، قرار است سود شرکت های خارجی را از طریق قرار دادن مخاطره میادین به عنوان مبنای پرداخت افزایش دهد و سقف مدت اعتبار قراردادها را به ٢٥ سال رسانده و سقفی برای هزینه سرمایه ای تعیین نکند.
به گفته مسئولان نفتی ایران “قرارداد نفتی ایران” قراردادی بر اساس الگوی خطر پذیری است که بر اساس آن پیمانکاران ایرانی و خارجی مخاطرات عملیات را متحمل خواهند شد؛ اما نظام پاداشی پیش بینی شده است که بر اساس آن به ازای هر بشکه به عنوان سود شرکت مبلغی پرداخت می شود یا در صورت نوسانات شدید در قیمت نفت، افزایش سود به پیمانکاران تعلق می گیرد.
همان طور که می بینید هیچ شرکت آمریکایی در اینجا حضور ندارد و حضور نداشتن آمریکایی ها در چنین همایشی معنای خاصی ندارد.
طرح بیع متقابل حتی پیش از سال ٢٠١٢ میلادی که تحریم های آمریکا و اتحادیه اروپا بر علیه ایران به علت برنامه هسته ای این کشور تشدید شد، هم با هیچ استقبالی از سوی شرکت های چند ملیتی و سرمایه گذاران ایرانی خارج از کشور روبرو نشد.
برخی از نمایندگان شرکت های خارجی گفتند باید جزئیات را دقیقتر ارزیابی کنند. یکی از مقامات نفتی غربی گفت به نظر می رسد این قرارداد “به طور کامل مطالعه شده” و “تکلیف به خوبی انجام شده” است؛ اما وی اضافه کرد قانون جاری ایران نشان نمی دهد که آیا اختلافات را می توان در مراجع قضایی بین المللی پیگیری کرد یا خیر.
یکی دیگر از مسئولان نفتی غرب گفت این قرارداد “گامی خوب در مسیری درست و از الگوی بیع متقابل بهتر است.”
تردید درباره واکنش بانک های بین المللی به اجرای توافق هسته ای مهمی که در ژوئن با قدرت های جهانی به دست آمد، بر همایشی که مدت ها انتظار برگزاری آن می رفت، سایه افکنده است. هنوز معلوم نیست که آیا زمانی که محدودیت های بین المللی در ابتدای سال آینده برداشته شوند، تحریم های آمریکا بر شرکت های بزرگی که منافعی در این کشور دارند، تأثیر خواهد داشت یا خیر.
یکی از مدیران نفتی غربی در این همایش گفت: “بانک ها آشکارا به ما گفته اند که آخرین بخشی خواهند بود که وارد بازار ایران می شوند. مشکلات ما بازگشت و توانایی عملیات است.”
غیبت شرکت های نفتی آمریکایی یا شرکت های وابسته آنها در اروپا و خاورمیانه در این همایش نتیجه ادامه محدودیت های آمریکا و نیز مخالفت در داخل کشور با “نفوذ” آمریکا است.
زنگنه درباره شرکت های آمریکایی گفت: “ما با حضور آنها مخالف نبودیم. آنها می توانند بیایند و از این فرصت استفاده کنند.” وی افزود در این زمینه مخالفتی نشنیده است. وی در پاسخ به این پرسش که آیا شرکتهای آمریکایی در همایش آینده که به احتمال در فوریه در لندن برگزار می شود، شرکت خواهند کرد، گفت: “امیدوارم این طور باشد.”
مدیران شرکت های نفتی ایرانی در گفتگو با “فایننشال تایمز” تأکید کردند که برگزاری همایش در تهران، به جای لندن، واکنش به کشمکش های سیاسی داخلی بود.
یکی از مسئولان وزارت نفت گفت: “همان طور که می بینید هیچ شرکت آمریکایی در اینجا حضور ندارد و غیبت آمریکایی ها در چنین همایشی معنای خاصی ندارد.”
مقامات ایرانی حاضر در همایش (در اقدامی آشکار برای کاهش نگرانی های داخلی از بهره برداری خارجی از منابع طبیعی کشور)، اهمیت مشارکت داخلی را در سرمایه گذاری های مشترک در تقریباً همه طرحهایی که در آینده بر اساس “قرارداد نفتی ایران” انجام می شوند، به شرکتهای بین المللی یادآور شدند.
یکی از فعالان اقتصادی ایرانی در حوزه نفت گفت: “هدف از این همایش جذب شرکت های بین المللی است اما وزیر بر “اقتصاد مقاومتی” و این که چگونه باید شرکت های ایرانی را تقویت کرد، تأکید کرد. فشار داخلی بر وزارت نفت و ادامه دشمنی با آمریکا موانعی را ایجاد می کند.”
ایران در کنفرانس تهران نزدیک به ٥٠ طرح را در حوزه نفت و گاز (هم در میادین سبز یا طرح های به طور کامل جدید و هم قهوه ای یا طرح هایی که پیش از این روی آن ها کار شده است) ارائه کرد؛ اما هنوز زمانی که شرکت ها بتوانند در مناقصه ها شرکت کنند و مذاکرات مستقیم را شروع کنند، مشخص نیست.
