بررﺳﯽ ﻣﯿﺰان واﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺷﻮرای ﻫﻤﮑﺎری ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس ﺑﻪ واردات LNG
ﺑﺮاﺳﺎس ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽﻫﺎی آژاﻧﺲ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ اﻧﺮژی، ﺗﺠﺎرت ﮔﺎز ﺑﯿﻦ ﺳﺎلﻫﺎی 2016_2040 ﺑﺎ 525 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮﻣﮑﻌﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﻪ 1230 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ. ﺳﻬﻢ ﺗﺠﺎرت ال انﺟﯽ از ﻣﺠﻤﻮع ﺗﺠﺎرت ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮔﺎز از 39 درﺻﺪ در ﺳﺎل 2016 ﺑﻪ ﺑﯿﺶ از 60 درﺻﺪ در ﺳﺎل 2040 ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ. اﯾﻦ روﻧﺪ ﮔﺮاﯾﺶ ﺑﻪ ال انﺟﯽ در ﺑﯿﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎی دارای ﺗﻘﺎﺿﺎی واردات ﮔﺎزی از ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس ﻧﯿﺰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاریﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺳﻌﻪ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی واردات ال انﺟﯽ در دﺳﺖ انجام است. ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺗﺤﻮﻻت و ﭼﺸﻢاﻧﺪاز ﺗﻮﺳﻌﻪ ال انﺟﯽ در اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اوﻟﻮﯾﺖﻫﺎی ﺻﺎدرات ﮔﺎزی اﯾﺮان از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ اﺳﺖ، ﺿﺮوری ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ. در اﯾﻦ ﮔﺰارش ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﺗﺤﻠﯿﻞ و ارزﯾﺎﺑﯽ به رﻏﻢ وﺟﻮد ذﺧﺎﯾﺮ ﻋﻈﯿﻢ ﮔﺎزی در ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس، ﻣﻄﺎﺑﻖ آﻣﺎرﻫﺎی آژاﻧﺲ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ اﻧﺮژی، اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ دوﻣﯿﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ واردﮐﻨﻨﺪه ﮔﺎز ﺟﻬﺎن ﻣﺒﺪل ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﻤﺪه آن ﻋﺪم رﺷﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮔﺎزی ﺑﻪاﺳﺘﺜﻨﺎی اﯾﺮان، ﻗﻄﺮ و ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻋﺮاق ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻮع ذﺧﺎﯾﺮ ﮔﺎزی ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﻔﺖ آﻧﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ روﻧﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺎز را ﻣﺤﺪود و ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ روﻧﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮔﺎزی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﺎ رﺷﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ 2/2 درﺻﺪ از 477ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ در ﺳﺎل ﺑﻪ 795 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺎندﻫﻨﺪه 318 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﻘﺎﺿﺎﺳﺖ.
ﻣﻄﺎﺑﻖ آﻣﺎرﻫﺎی آژاﻧﺲ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ اﻧﺮژی، اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ دوﻣﯿﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ واردﮐﻨﻨﺪه ﮔﺎز ﺟﻬﺎن ﻣﺒﺪل ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ
درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺳﻬﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎی ال انﺟﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ درﺻﺪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد، اﯾﻦ ﻣﯿﺰان در ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺎل 2017 ﺑﻪ 6.5 درﺻﺪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺟﻬﺎﻧﯽ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. برای همین در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس ﻧﯿﺰ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی واردات ال انﺟﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. دﻟﯿﻞ ﻋﻤﺪه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی راﻫﺒﺮدی ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮ واردات ال انﺟﯽ در ﺳﺎلﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﮐﺎﻫﺶ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻗﯿﻤﺖ اﻧﺮژی و ﺗﻼش اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ در ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮی از اﯾﻦ ﮐﺎﻫﺶ ﻗﯿﻤﺖ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺮﯾﻊ واﺣﺪﻫﺎی ﺷﻨﺎور ذﺧﯿﺮه و ﮔﺎزیﺳﺎزی ﻣﺠﺪد ال انﺟﯽ (FSRU) در ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت ﺑﺪون ﺻﺮف ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎی ﺑﺎﻻی اﯾﺠﺎد زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی داﺋﻤﯽ ﺑﻮده اﺳت.
ﮐﻮﯾﺖ
ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺎز ﮐﻮﯾﺖ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﮔﺎز ﻫﻤﺮاه ﻧﻔﺖ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﻔﺖﺧﺎم (ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪات ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪ اوﭘﮏ) در ﺳﺎل 2017 ﺣﺠﻢ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺎز اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﻧﯿﺰ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﮐﻞ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺎز ﮐﻮﯾﺖ در ﺳﻪ ﻓﺼﻞ اول ﺳﺎل 2017 روزاﻧﻪ 1.65 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻓﻮت ﻣﮑﻌﺐ ﺑﻮده ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﺪت ﻣﺸﺎﺑﻪ در ﺳﺎل 2016 ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. از اﯾﻦ ﻣﯿﺰان در ﺣﺪود 90 درﺻﺪ ﮔﺎز ﻫﻤﺮاه ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺎز از ﻣﯿﺎدﯾﻦ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﺄﺧﯿﺮ زﯾﺎدی ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. در ﺳﺎل 2016 ﮐﻮﯾﺖ 4.8 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ ﺷﮑﺎف ﺑﯿﻦ ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﻣﺼﺮف داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. در ﺳﺎل 2018 ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻓﺮض اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺼﺮف اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ روزاﻧﻪ 120 ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻓﻮت ﻣﮑﻌﺐ ﮐﻤﺒﻮد ﮔﺎز ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. اﯾﻦ ﮐﺸﻮر از ﺳﺎل 2009 ﺗﻼش داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺑﺘﺪا از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﺎﯾﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺷﻨﺎور در ﻣﯿﻨﺎ اﻻﺣﻤﺪی ﺑﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ 5.11 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ 3.7( ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻦ در ﺳﺎل) ﺑﻪ واردات ال انﺟﯽ اﻗﺪام ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ اﺣﺪاث ﭘﺎﯾﺎﻧﻪ داﺋﻢ اﻟﺰور ﺑﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ واردات ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ 15.5ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ (11.4ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻦ) ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل 2020 ﺑﻪ ﺑﻬﺮه ﺑﺮداری ﺑﺮﺳﺪ در ﺟﺪول زیر وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی دو ﭘﺎﯾﺎﻧﻪ ﻣﯿﻨﺎ اﻻﺣﻤﺪی و اﻟﺰور اراﺋﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ
اﻣﺎرات ﻣﺘﺤﺪه ﻋﺮﺑﯽ
به رﻏﻢ ﺗﻼش ﻫﺎی اﯾﻦ ﮐﺸﻮر در ﮐﺎﻫﺶ ﺳﻬﻢ ﮔﺎز در ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﺮق ﺑﻪ 70 درﺻﺪ ﺗﺎ ﺳﺎل 2030 از ﻃﺮﯾﻖ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ اﻧﺮژیﻫﺎی ﻧﻮ و ﺗﺠﺪﯾﺪﭘﺬﯾﺮ، ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮔﺎز در اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﻓﺰاﯾﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻣﻘﺎﻣﺎت دﺑﯽ در ﺳﺎل 2010 اﻗﺪام ﺑﻪ اﺣﺪاث ﭘﺎﯾﺎﻧﻪ ﺟﺒﻞ ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯿﺖ اوﻟﯿﻪ 7 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺳﺎل 2015 ﺑﺎ 3.2 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ، ﻇﺮﻓﯿﺖ آن ﺑﻪ 10.2 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ رﺳﯿﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، اﺑﻮﻇﺒﯽ ﻧﯿﺰ دارای ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺣﺪاث ﭘﺎﯾﺎﻧﻪ ذﺧﯿﺮه و ﻣﺎﯾﻊﺳﺎزی ﮔﺎز در ﻓﺠﯿﺮه ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯿﺖ 12.3 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ اﺳﺖ، اﻣﺎ در ﺳﺎلﻫﺎی اﺧﯿﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﯾﮏ اﻗﺪام ﻓﻮری و ﺑﺮای ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮی از ﻣﺰاﯾﺎی ﮐﺎﻫﺶ ﻗﯿﻤﺖ اﻧﺮژی و ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از راه اﻧﺪازی رآﮐﺘﻮرﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪای ﺧﻮد (ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ در ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺎل 2018 ﺑﻪ ﺑﻬﺮه ﺑﺮداری ﻣﯽرﺳﺪ) ﺑﻪ واردات ال انﺟﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺄﺳﯿﺴﺎت ذﺧﯿﺮه و ﮔﺎزی ﺳﺎزی ﺷﻨﺎور الانﺟﯽ (FSRU) در ﻣﻨﻄﻘﻪ Ruwais اﻗﺪام کند.
ﺑﺤﺮﯾﻦ
در ﺳﺎل 2015 ﮐﺸﻮر ﺑﺤﺮﯾﻦ 15.3ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺎز داﺷﺘﻪ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﺮق و ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده از ﮔﺎز در ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ آﻟﻮﻣﯿﻨﯿﻢ آﻟﺒﺎ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ آن، ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ 3/3 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ واردات ﮔﺎزی اﺳﺖ. اﯾﻦ ﮐﺸﻮر در ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ اﺣﺪاث ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل واردات ﮔﺎزی FSRU ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯿﺖ 4.1 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل 2018 ﺑﻪ ﺑﻬﺮه ﺑﺮداری ﻣﯽرﺳﺪ و ﻗﺎﺑﻞ اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﺎ 2.8 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ در ﺳﺎل اﺳﺖ. ﺑﺨﺸﯽ از اﻫﺪاف ﺑﺤﺮﯾﻦ از ﺗﻮﺳﻌﻪ اﯾﻦ ﺗﺄﺳﯿﺴﺎت ذﺧﯿﺮه و ﮔﺎز ﺳﺎزی ﺷﻨﺎور ال انﺟﯽ، ﻋﺮﺿﻪ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﮔﺎز ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدی ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻧﯿﺎزﻫﺎی داﺧﻠﯽ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺎﯾﺎن ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدی ﻧﯿﺰ اﺧﯿﺮاً ﻣﺒﺎﺣﺜﯽ در زﻣﯿﻨﻪ اﺣﺘﻤﺎل واردات ال انﺟﯽ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺎص ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮی در اﺣﺪاث زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ وارداﺗﯽ آن ﻣﻨﺠﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ
ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮔﺎزی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﺎ رﺷﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ 2/2 درﺻﺪ از 477ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ در ﺳﺎل ﺑﻪ 795 ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ
نیاز ایران به برنامه راهبردی صادرات گاز
– از ﻟﺤﺎظ اﻣﻨﯿﺖ و ژﺋﻮﭘﻠﯿﺘﯿﮏ اﻧﺮژی، واردات ال انﺟﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ واردات ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺮای ﮐﺸﻮرﻫﺎی واردﮐﻨﻨﺪه اﻣﻨﯿﺖ زا ﺑﻮده، زﯾﺮا ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ در ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻋﺮﺿﻪ ﺧﻮد و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از واﺑﺴﺘﮕﯽ اﻧﺤﺼﺎری ﺑﻪ ﯾﮏ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺧﺎص را اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽدﻫﺪ. درﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻌﺎﻣﻼت ﮔﺎزی در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس ﺣﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﺮﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻗﻄﺮ و اﻣﺎرات ﻣﺘﺤﺪه ﻋﺮﺑﯽ ﻧﯿﺰ اﻣﻨﯿﺘﯽ اﺳﺖ، ﺗﻮﺳﻌﻪ واردات ال انﺟﯽ ﺑﻪ رﻏﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ واردات از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ در اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ در ﮐﺎﻧﻮن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی راﻫﺒﺮدﻫﺎی اﻧﺮژی اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﻗﺮار دارد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮای ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺗﻌﺎﻣﻼت اﻧﺮژی از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻪﺟﺎی ال انﺟﯽ، ﺿﺮورتﻫﺎی راﻫﺒﺮدی اﯾﺠﺎد ﻫﻤﮑﺎریﮔﺮاﯾﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﺗﻔﺎﻫﻤﺎت آن ﺿﺮوری اﺳﺖ.
در ﺳﺎلﻫﺎی اﺧﯿﺮ، ﮐﺎﻫﺶ ﻗﯿﻤﺖ اﻧﺮژی و ﺑﻪ ﺗﺒﻊ آن ﮐﺎﻫﺶ ﻗﯿﻤﺖ ال انﺟﯽ ﺳﺒﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺰﯾﺖ اﺻﻠﯽ ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ در ﮐﺎﻫﺶ ﻫﺰﯾﻨﻪ واردات ﻣﺤﺴﻮس ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ در ﺑﻬﺮه ﺑﺮداری از اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺎﻫﺶ ﻗﯿﻤﺖ در اﺣﺪاث ﭘﺎﯾﺎﻧﻪﻫﺎی ﺷﻨﺎور ذﺧﯿﺮه و ﺗﻮﻟﯿﺪ ال انﺟﯽ در وﻫﻠﻪ اول ﺗﺴﺮﯾﻊ ﮐﻨﻨﺪ، اﻣﺎ ﭼﺸﻢاﻧﺪاز اﻓﺰاﯾﺶ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎی ﻧﻬﺎﯾﯽ ال انﺟﯽ در ﺳﺎلﻫﺎی آﯾﻨﺪه ﺑﻪ ﺣﺪود7.2- 9.8 دﻻر و ﭼﺸﻢاﻧﺪاز ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺪن ﻗﯿﻤﺖ آن (ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﻓﺰاﯾﺶ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎی ﻓﯿﺪ، ﻣﺎﯾﻊﺳﺎزی و ﺣﻤﻞوﻧﻘﻞ) ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰیﻫﺎی واردات ﮔﺎز ﺑﺎ اﺣﺪاث ﭘﺎﯾﺎﻧﻪﻫﺎی داﺋﻤﯽ واردات ال انﺟﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ واردات ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎی اﻗﺘﺼﺎدی روﺑﺮو ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺸﻮر ﮐﻮﯾﺖ در ﮐﻨﺎر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﺑﺮای ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﻪﻫﺎی داﺋﻤﯽ واردات ال انﺟﯽ در راﺳﺘﺎی اﻣﻨﯿﺖ اﻧﺮژی ﺧﻮد، ﺑﻪ ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎی واردات از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ از ﻋﺮاق و ﺳﭙﺲ اﯾﺮان ﻧﯿﺰ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ دارد. ﻋﺼﺮ ﻓﺮاواﻧﯽ ﻋﺮﺿﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎ در ﺣﻮزه ﮔﺎز ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ورود ﻋﺮﺿﻪﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ و ژﺋﻮﭘﻠﯿﺘﯿﮏ اﻧﺮژی، ﺿﺮورت ﺗﺪوﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ راﻫﺒﺮدی ﺻﺎدرات ﮔﺎز را ﺑﺮای اﯾﺮان ﺿﺮوری ﻣﯽﺳﺎزد ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎزارﻫﺎی ﺑﺎﻟﻘﻮه اﯾﻦ ﮐﺸﻮر در اﻟﮕﻮی ﺑﺎزی ﺗﺠﺎرت ال انﺟﯽ ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧﺪ، ﺳﻬﻢ ﺻﺎدرات ﮔﺎزی ﺧﻮد را از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﻣﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ وﺟﻮد ﻣﺰﯾﺖﻫﺎی اﻗﺘﺼﺎدی ﺧﻂ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ال انﺟﯽ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ اﯾﺠﺎد ﭘﯿﺶزﻣﯿﻨﻪﻫﺎی ﻫﻤﮑﺎریﮔﺮاﯾﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ و دﯾﭙﻠﻤﺎﺗﯿﮏ اﺳﺖ.
