چکیده : خودروبر اصفهان باتوجه‌به نوع خودرو و شرایط مسیر، بهترین روش را انتخاب می‌کند تا هم ایمنی خودرو حفظ شود و هم عملیات جابه‌جایی سریع‌تر انجام گیرد.

اصفهان شهری است که خیابان‌های پرترافیک روز و جاده‌های طولانی شب را کنار هم دارد، شهری که هر راننده‌اش دست‌کم یک‌بار با توقف ناخواسته روبه‌رو شده است. در چنین موقعیتی، سرعت و دقت امداد مهم‌تر از هر چیز می‌شود و اینجاست که خودروبر اصفهان معنا پیدا می‌کند؛ سرویسی که از کوچه‌های اطراف نقش‌جهان و چهارباغ تا مسیرهای خروجی به نجف‌آباد، شهرضا، کاشان و نائین، وظیفه‌اش رساندن خودرو به مقصد امن است. اگر موتور روشن نمی‌شود، گیربکس قفل کرده یا به یدک‌کشی استاندارد نیاز دارید، یک تماس کافی است تا تیم‌های آموزش‌دیده با تجهیزات مناسب به سمت شما حرکت کنند. مزیت واقعی وقتی نمایان می‌شود که خودرو بدون کوچک‌ترین آسیب، روی پلتفرم استاندارد مهار شود و به تعمیرگاه منتخب شما برسد.

در ادامه، معیارهای انتخاب درست، تفاوت روش‌های حمل، پوشش داخل شهر و جاده‌های استان و نکات ایمنی هنگام توقف اضطراری را مرور می‌کنیم. برای انتخابی مطمئن و کاهش هزینه و استرس، تا پایان همراه بمانید

سرویس دقیق و حرفه‌ای با خودروبر اصفهان

خودروبر اصفهان خدمات خود را بر سه اصل کلیدی متتیم کرده است: ایمنی حمل، سرعت اعزام و شفافیت هزینه.

• ایمنی حمل: خودروها روی پلتفرم هیدرولیک بارگیری می‌شوند و با اسلینگ نرم و جغجغه‌های استاندارد مهار می‌شوند. این تجهیزات نیروی کشش را یکنواخت منتقل می‌کنند تا هیچ ضربه‌ای به گیربکس، دیفرانسیل یا بدنه وارد نشود.
• سرعت اعزام: در داخل شهر، تیم‌ها به‌صورت پراکنده مستقر هستند تا مسیرهای پرتردد مانند خیابان انقلاب، بلوار آقابابایی و مناطق پرترافیک سریع پوشش داده شود. برای مسیرهای بین‌شهری نیز تیم‌های خودروبر به‌صورت شبانه‌روزی در محورهای اصفهان–نائین، اصفهان–داران و اصفهان–یزد آماده حرکت هستند.
• شفافیت هزینه: پیش از اعزام، بازه قیمت و جزئیات روش حمل مشخص می‌شود و رسید رسمی تحویل داده می‌شود تا مالک خودرو از همه جزئیات مطمئن باشد.

تفاوت روش‌ها؛ از چرخ‌گیر تا پلتفرم

برای انتخاب روش مناسب حمل خودرو، باید وضعیت ماشین و محل توقف را به‌دقت بررسی کرد. خودروبر اصفهان باتوجه‌به نوع خودرو و شرایط مسیر، بهترین روش را انتخاب می‌کند تا هم ایمنی خودرو حفظ شود و هم عملیات جابه‌جایی سریع‌تر انجام گیرد.

چرخ‌گیر معمولا برای خودروهای سالمی که فقط مشکل جزئی دارند و مسیر کوتاهی باید جابه‌جا شوند، استفاده می‌شود. البته در خودروهای کم‌ارتفاع یا دارای اسپویلر، ممکن است خطر برخورد با زمین یا آسیب بدنه وجود داشته باشد. در مقابل، پلتفرم تخت (سطح‌بر) ایمن‌ترین و استانداردترین روش حمل است. خودروبر اصفهان از این روش برای خودروهای لوکس، کم‌ارتفاع، دو دیفرانسیل یا ماشین‌هایی که شاسی یا سیستم تعلیق آن‌ها آسیب دیده استفاده می‌کند؛ چون در این حالت، هیچ بخشی از خودرو با سطح زمین تماس ندارد.

اگر خودرو در محل‌هایی مانند شیب‌های کنار زاینده‌رود یا جاده‌های خاکی اطراف نجف‌آباد گیر کرده باشد، خودروبر اصفهان از وینچ یا دکل‌دار برای بیرون کشیدن کنترل‌شده خودرو استفاده می‌کند. بعد از بیرون آمدن، خودرو به‌صورت ایمن روی پلتفرم بارگیری و منتقل می‌شود.

پوشش محلی؛ از دل شهر تا جاده‌های استان

خودروبر اصفهان خدمات خود را در گستره‌ای وسیع ارائه می‌دهد. درون شهر، اولویت با مناطق پرتردد مانند چهارباغ، بزرگمهر، ملک‌شهر، سپاهان‌شهر، بهارستان و فولادشهر است و در ساعات ترافیک، نزدیک‌ترین تیم به محل خودرو اعزام می‌شود تا زمان انتظار به حداقل برسد.

در مسیرهای بین‌شهری، محورهای اصلی اصفهان–شیراز، اصفهان–خمینی‌شهر–نجف‌آباد، اصفهان–کاشان، اصفهان–یزد و اصفهان–دارانبه‌صورت ۲۴ساعته تحت پوشش قرار دارند. این تنوع جغرافیایی تضمین می‌کند که چه در محدوده شهری و چه در جاده‌های استان، خدمات خودروبر اصفهان سریع، ایمن و قابل اعتماد در دسترس شما باشد.

حمل خودرو به‌عنوان ابزار مدیریت ریسک

یدک‌کشی را صرفا یک واکنش اضطراری ندانید. اگر قصد دارید خودروی صفر را بدون طی کردن کیلومتر اضافی تحویل بگیرید یا خودروهای کلاسیک را برای نمایش به کارخانه فولادشهر منتقل کنید، استفاده از حمل پلتفرمی به معنای حذف ریسک‌های کوچک اما پرهزینه است.

در این رویکرد پیش‌گیرانه، خودروبر اصفهان با ارائه خدمات ایمن و حرفه‌ای، هزینه‌های حمل را به جای خطرات و جریمه‌ها، به سرمایه‌ای برای تضمین آرامش و اطمینان مالک خودرو تبدیل می‌کند.

ایمنی شخصی در حاشیه جاده

پس از توقف خودرو، برای افزایش ایمنی باید حدود ۱۵ تا ۳۰ متر عقب‌تر از خودرو مثلث خطر قرار دهید و در پشت گاردریل بایستید. در مسیرهایی مانند حلقه بزرگراهی اصفهان یا محور رفت و برگشت نائین، نیز حتما پشت گاردریل بمانید تا از خطر برخورد خودروهای عبوری در امان باشید. هنگام تماس تلفنی با امداد یا خودروبر، گفت‌وگو را کوتاه و دقیق انجام دهید و اطلاعاتی مانند کیلومتر تقریبی محل، نزدیک‌ترین خروجی و جهت حرکت را اعلام کنید.

پیش از بارگیری خودرو، اسناد، کیف و وسایل ارزشمند خود را از داخل خودرو خارج کنید. همچنین هنگام کشیده شدن خودرو با وینچ، ترمز دستی را آزاد کرده و دنده را در حالت خنثی قرار دهید تا از وارد شدن فشار اضافی به سیستم انتقال قدرت جلوگیری شود.

پرسش‌های پرتکرار درباره خدمات خودروبر اصفهان

در این بخش به پرسش‌های متداول درباره خدمات خودروبر اصفهان پاسخ می‌دهیم.

آیا حمل بین‌شهری محدودیت زمانی دارد؟

خیر، خدمات خودروبر اصفهان به‌صورت شبانه‌روزی ارائه می‌شود. تنها زمان رسیدن بسته به فاصله و شرایط جوی مشخص می‌شود.

اگر خودرو دنده‌اتومات باشد چه باید کرد؟

برای خودروهای دنده‌اتومات، استفاده از چرخ‌گیر ممکن است به گیربکس آسیب برساند. در این شرایط، حمل با پلتفرم تخت ایمن‌ترین گزینه است.

می‌توانم تعمیرگاه دلخواه را انتخاب کنم؟

بله، مقصد می‌تواند هر نمایندگی یا تعمیرگاه مورد اعتماد شما در اصفهان یا مسیرهای خروجی باشد.

جمع‌بندی

خودروبر اصفهان فراتر از یک سرویس یدک‌کشی ساده عمل می‌کند و تتیم اصلی خود را بر ایمنی خودرو، سرعت اعزام و شفافیت هزینه گذاشته است. با استفاده از پلتفرم‌های استاندارد و تجهیزات حرفه‌ای، خودروها بدون هیچگونه آسیب فیزیکی منتقل می‌شوند و امکان انتخاب مقصد دلخواه مانند تعمیرگاه یا پارکینگ امن فراهم است. روش‌های مختلف حمل، از چرخ‌گیر تا پلتفرم تخت و وینچ، متناسب با وضعیت خودرو و شرایط مسیر انتخاب می‌شوند تا ریسک‌ها به حداقل برسند.

پوشش گسترده شهری و جاده‌ای و ارائه خدمات شبانه‌روزی، اطمینان می‌دهد که در هر موقعیت اضطراری یا پیشگیرانه، خودروها سریع و ایمن به مقصد برسند. با در نظر گرفتن این اصول و رعایت نکات ایمنی شخصی، خدمات خودروبر اصفهان نه تنها یک راهکار حمل خودرو، بلکه ابزاری برای مدیریت ریسک، کاهش استرس و تضمین آرامش مالک خودرو است.

برای حملی امن و بدون دغدغه، خودرو خود را به خودروبر اصفهان بسپارید.

دستاورد صنعت (وندورلیست) / آیا می توانید تصور کنید دو نفر روی ویرانه های جنگ جهانی دوم، سنگ بنای شرکتی جهانی را پدید آورند که خیلی زود رهبری بی رقیب اختراعات پی درپی محصولات و وسایل الکترونیکی و صوتی و تصویری را در جهان در اختیار خود گرفت و همچنان با وجود گذشت حدود 70 سال بزرگ ترین تولید کنند لوازم صوتی و تصویری جهان است؛ شرکتی که کارگاه اولیه آن در ساختمانی موشک خورده و آسیب دیده در قلب توکیو راه اندازیی شد تا جایی که وقتی باران می بارید روی وسایل چتر می گرفتند و آن ها را می پوشیدند تا خراب نشوند؛ اما حالا به بزرگ ترین مجتمع تولید لوازم صتی و تصویری دنیا تبدیل شده و یکی از موفق ترین برندهای جهان است با کارخانه ها و فروشگاه های متعدد و چندین هزار نفر کارگر؛ خالق همه این ها کسی نیست جز « آکیو موریتا» موسس شرکت «سونی» ژاپن که به همراه دوست و همکارش « ماسارو ایبوکا» جهان را برای زندگی به جای لذت بخش تری تبدیل کردند؛ آن ها بودند که رادیوهای ترانزیستوری را تولید کردند، ضبط صوت های جیبی ساختند و رنگ را به تلویزیون ها آوردند تا تصاویر از حالت سیاه سفید خارج شود.
« آکیو موریتا » در سال 1921 در شهرناگویای ژاپن و در خانواده ای ثروتمند به دنیا آمد؛ پدرش از تجار و صاحبان صنایع مشهور کشور بود و انتظار داشت که آکیو به عنوان فرزند بزرگش راه او را ادامه دهد. او در کتاب خاطراتش «ترقی ژاپن، تلاش آگاهانه، یا معجزه» (مترجم:هاشم رجب زاده) نوشته که او مسئولیت های پسر ارشد خانواده را به عهده داشته و پدرش مصمم بود که به او امور بازرگانی را از همان دوران کودکی بیاموزد؛ پدر آکیو برای اولین بار در یازده سالگی او را به دفتر شرکتش برد تا به فرزندش نشان دهد که شرکت چگونه اداره می شود؛ اولین روزی که با حضور در جلسه هایت مدیره هم همراه بود. آکیو در یکی از مصاحبه هایش در این باره گفته :« مجبور بودم در تمام مدت خسته کننده جلسه هیئت مدیره در کنار پدرم بنشینم؛ درحالی که هنوز مدرسه ابتدایی می رفتم و با گفت و شنودهایی که درباره کارهای تجاری شرکت بود آشنایی نداشتم. بسیاری از مواقع از آنجا که پدرم رئیس شرکت بود از مدیران دعوت می کرد که برای دادن گزارش های لازم و برگزاری جلسات به خانه ما بیایند و اغلب اصرار داشت که من هم در جلسات حضور داشته باشم و به دقت به آنچـــــه گفته می شد گوش کنم. اغلب می گفت که تو از حالا رئیس شرکت هستی، پسر ارشد خانواده ای، این را به خاطر داشته باش.»
البته همه چیز آن گونه که پدر می خواست رقم نخورد زیرا فرزندش علاقه چندانی به کارهای پدر نداشت و دوست داشت تا مسیر خود را طی کند و زندگی را آن گونه که می خواهد بسازد، مسیری که راهش از تولید صنایع الکتریکی می گذشت. او به دلیل شرایط مالی مناسب خانواده از کودکی با تکنولوژی روز آشنا بود و همیشه برایش جذاب بود بداند که این وسیله ها چگونه کار می کنند؛ به یمن علاقه پدر به فناوری های جدید و وارداتی و محصولات خارجی در خانه آن ها ماشین لباسشویی جنرال الکتریک، یخچال وستینگهاوس و وسایل الکتریکی دیگری همچون گرامافون وجود داشت و آکیو از بین آن ها به گرامافون علاقه ای عجیب نشان می داد. او در مصاحبه ای در این باره گفته است:« مادرم به موسیقی کلاسیک غربی بسیار علاقه مند بود و صفحات بسیاری را برای گرامافون قدیمی خود می خرید. من براین باورم که به خاطر مادرم بود که در من علاقه به وسایل صوتی الکتریکی پدید آمد. پدرم عقیده داشت اگر کسی موسیقی را دوست دارد باید به صدای خوب دسترسی داشته باشد. بنابراین، هنگامی که نخستین گرامافون جدید به بازار آمد اولین نفر در منطقه، ما بودیم که برای خرید آن پول فراوان خرج کریم. صدای کاملاً متفاوت دستگاه جدید نسبت به دستگاه قدیمی مکانیکی مرا گیج و متحیر کرد. من از اکتشاف جدید وسوسه شدم و سوالات بسیاری در ذهنم پدید آمد، شروع به خرید کتاب هایی درباره وسایل الکتریکی کردم. رویای من این بود که یک گرامافون الکتریکی بسازم و صدای خود را روی صفحه ای ضبط کنم. بالاخره به سختی موفق شدم به تنهایی یک گرامافون زمخت و یک رادیو بسازم حتی توانستم صدای خود را روی صفحه ای ضبط کنم.»
همین کنجکاوی های کودکانه در نهایت باعث شد که آکیو مسیر آینده زندگی اش را انتخاب کند و در رشته فیزیک وارد دانشگاه اوزاکا شود. پس از پایان تحصیل که همزمان با جنگ جهانی دوم بود او به عنوان افسر نیروی دریایی در دفتر فناوری، کار روی تکمیل دستگاه ها و سلاح های حرارت یاب و ادوات هدف گیر شبانه را آغاز کرد. در همان جا بود که با مهندس «ماسارو ایبوکا » نابغه و مخترع آشنا شد، او کسی بود که آمپلی فایری نیرومند ساخته و می توانست آشفتگی جریان مغناطیسی در عماق آب را برای زیردریائی ها اندازه گیری کند. در این دوران دوستی عمیقی بین آکیو و ماسارو شکل گرفت که در نهایت چند سال بعد به تاسیس شرکت مشترک آن ها منجر شد.
با پایان جنگ پس از بمباران اتمی ژاپن در سال 1945 برای مدتی آکیو موریتا و ماسارو ایبوکا از هم جدا شدند، آکیو به شهرش برگشت و ماسارو در توکیو ماند و شرکت جدیدی تاسیس کرد. اما آکیو موریتا پس از مدت کوتاهی برای تدریس به توکیو بازگشت واطلاع یافت که دوست و همکارش ماسارو سلسله مقالاتی را در زمینه دستگاه های جدید الکتریکی در روزنامه معروف ژاپنی « آساهی شینبون » نوشته و شرکتی را تاسیس کرده است. او به ملاقات دوستش رفت و با ‍‍‍‍پیشنهاد او برای کار در شرکتش مواجه شد. آکیو موریتا در کتاب خاطراتش می نویسد: « تصمیم گرفتم در شــــرکت جدید ایبوکا به صورت محقق نیمه وقت کار کنم اما همیشه نقشه ها و طرح هایی برای راه اندازی شرکت جدیدمان داشتم تا این که او هم پذیرفت و « شرکت مهندسی مخابرات ژاپن» در سال ۱۹۴۶ با مجموع سرمایه 500 دلاری (190.000 ین) و 20 نفر نیرو راه اندازی کردیم؛ در واقع تاریخچه شرکت ما سرگذشت گروهی از مردمی است که سعی می کردند من و ایبوکا را کمک کنند تا بتوانیم به رویاهایمان برسیم. »
در آن زمان آکیو موریتا ۲۵ ساله و ماسارو ایبوکا ۳۸ ساله بود و رویای آن ها ساخت وسایل الکتریکی جدید و نوآوری در این وسایل بود؛ محل فعالیت شرکت آن ها طبقه سوم یک ساختمان نیمه مخروبه و جنگ زده بود. آکیو در خاطراتش نوشته: « به هرجا که نگاه می کردی خرابه های ناشی از بمباران مشاهده می شد. شکاف های زیادی در سقف وجود داشت، مواقع بارانی باید چتر بالای سر میزهایمان می گرفتیم. اقوام که برای دیدن من می آمدند با دیدن آن اوضاع بد و ناجور شوکه می شدند چرا که من در ناگویا مثل پسر رئیس یک شرکت معتبر زندگی می کردم.»
اولین محصول شرکت آن ها یک رادیو بود و بعد آن ها به فکر تولید یک دستگاه ویژه افتادند: « ایبوکا تصمیم گرفته بود محصولی کاملاً جدید مصرفی برای ژاپن تولید کند؛ دستگاه ضبط صوت نواری چیزی بود که او می خواست شرکت ما تولید کند. اما نوار در واقع بخش اصلی پروژه ما بود که به نظرم یک معما می رسید و کسی در ژاپن تجربه ای در خصوص نوار ضبط مغناطیسی نداشت؛ حالا با گذشت سال ها همچنان برایم باورنکردنی است که چگونه ایبوکا و من توانستیم به طور دستی آن نوار را بسازیم.» ساخت انبوه نوارهای مغناطیسی ( ۱۹۴۹) و ضبط صوت ( ۱۹۵۰) بعد از تولید آزمایشی در کارخانه خیلی زود شروع شدند و البته مورد استقبال قرار گرفتند و همین موضوع به بزرگ ترین تبلیغ برای شرکت آن ها تبدیل شد و انگیزه آکیو و ماسارو را افزایش داد تا هرچه بیشتر دست به نوآوری بزنند؛ موضوعی که خود آکیو هم معتقد است مهم ترین عامل موفقیت شرکت آن ها در همه این سال ها بوده است.
در سال های بعد این دو شریک محصولات بسیار دیگری رابرای نخستین بار روانه بازار کردند که برخی از مهمترینشان شامل رادیو جیبی (سال ۱۹۵۷) ، تلویزیون ترانزیستوری (سال۱۹۶۰) ، تلویزیون های رنگی کروماترون ( سال1964) ، تلویزیون های رنگی ترنیترون (سال 1965) و اولین دوربین فیلمبرداری خانگی (۱۹۶۵) می شود. علاوه براین ها واکمن، مایکرو دیسک های کامپیوتری، فلاپی ، پلی ‌استیشن و ده ها محصول دیگر را شرکت آکیو و ماسارو جهانی کرد، موسسه ای که آن ها بعد از مدتی و در آستانه راه اندازی نمایندگی هایی در سراسر جهان تصیم گرفتند نامش را به « سونی» تغییر دهند.
در کنار تولید محصولات جدید و متنوع اکیو مویتا به دنبال فتح بازارهای مختلف و افزایش مشتریان خود در کشورهای گوناگون نیز بود و از همین رو مثلا در سال ۱۹۵۳ برای بازاریابی و معرفی محصولات به آمریکا و اروپا سفر کرد و در سال ۱۹۶۰ با سفر به نیویورک شرکت سونی آمریکا را راه اندازی کرد. خود در کتاب خاطراتش اولین سفر را این گونه نقل می کند:« می خواستم ببینم وضع دنیا چیست و جایگاه شرکت ما کجاست. بنابراین، برنامه ریزی کردم که پس از تکمیل کارم در نیویورک، از اروپا نیز دیدن کنم. از کارخانه های فولکس واگن، مرسدس بنز، زیمنس و شرکتهای کوچک بسیاری بازدید کردم. بازدید از شرکت فیلیپس هلند به من بینش تازه و دلگرمی داد. به مجسمه دکتر فیلیپس درجلو ایستگاه راه آهن خیره شدم. پیوسته در این فکر بودم که چگونه مردی که در محلی بسیار کوچک و دوردست نظیر آن شهر دریک مزرعه کشاورزی متولد شده توانسته کارخانه عظیمی نظیر آن را با فناوری بسیار بالا و باشهرت و اعتبار جهانی بنیاد کند. فکر کردم شاید ما هم بتوانیم چنین کاری را در ژاپـن انجام دهیم. کاملاً یک رویا بود اما در نامه ای از هلند به ایبوکا نوشتـم اگر فیلیپـس توانسته چنین کاری انجـام دهد پس ما نیز می توانیم.»
سخت کوشی، داشتن پشتکار و خوشبینی از جمله صفاتی هستند که آکیو به گفته خود از اجدادش به ارث برده بود و البته باعث موفقیت خیره کننده او در کارهایش شد. « پدرم به من هشدار می داد که در مورد تصمیم گیری های خود و نیز درباره دستورهایم به دیگران بسیار دقیق باشم و مسئولیت تمام کارهایم را به عهده بگیرم و به دنیال یافتن قربانی نباشم.»
اکیو موریتا برای شرکت سونی شعار:« روحیه سونی» را انتخاب کرده بود و معتقد بود سونی یک شرکت پیشگام است و قصد ندارد دنباله رو دیگران باشد حتی مشتریان؛ او می گفت به جای اینکه از مردم بپرسیم چه چیزهایی مورد نیازشان است با ارائه محصولات جدید باید آنان را به دنبال خود بکشیم زیرا مردم نمی دانند چه کارهایی امکان پذیر است در حالی که ما می دانیم می توانیم چه دنیای جدیدی را برای آن ها بسازیم. در واقع در شرکت سونی اکیو نقش قلب مجموع را بازی می کرد و بازاریابی، توسعه فعالیت ها و شرکت داری می کرد و ماسارو ایبوکا مغز متفکر مجموعه بود که جهان آینده لوازم صوتی و تصویری را می ساخت و این همکاری بین این دو نابغه تا زمان مرگشان ادامه داشت؛ در ابتدا این ایبوکا بود که در سال 1997 در گذشت و چهار سال بعد هم اکیو موریتا در 78 سالگی دیده از جهان فروبست در شرایطی که حدود 10 سال بود مجله فربز نام او را به فهرست ثروتمندترین مردان جهان افزوده بود. پس از مرگ او تمامی اموال و دارایی های او به همسر، دو پسر و تنها دخترش رسید و آن ها نیز در این سال ها تلاش کردند تا میراث پدر یعنی شرکت سونی را همچنان در اوج افتخار نگهدارند؛ براساس آخرین آمارها این شرکت در سال 2013 بزرگ ترین و قدرتمندترین شرکت تولید لوازم صوتی و تصویری در جهان بوده است و بیش از 72 میلیارد دلار درآمد داشته است.

مارک سونی چگونه شکل گرفت:
آکیو موریتا درباره تغییر نام شرکت از « مهندسی مخابرات ژاپن» به سونی در گتاب خاطراتش نوشته: « در مسافرت نخست به خارج متوجه شدم که نام کامل ما، به ژاپنی، نام خوبی برای گذاشتن روی محصولات نیست. هیچ کس در خارج نمی تواند این گونه نامها را تلفظ کند. ترجمه انگلیسی شرکت مهندسی مخابرات ژاپن نیز بیش از حد بدترکیب بود. باید چیز ابتکاری ارائه می دادیم و نام تازه ای پیدا می کردیم که هردو کار را انجام می داد یعنی هم نام شرکت ما و هم علامت تجاریمان می بود. ایبوکا و من مدت طولانی فکر کردیم و ده ها نام را بررسی کردیم و به فرهنگ ها مراجعه کردیم تا درباره نام شرکت تصمیم گرفتیم. کلمه لاتین SONUS را پیدا کردیم که به معنی صداست، مناسب بود زیرا کار ما پر از صدا بود. بنابراین، روی کلمه SONUS کار کردیم، همزمان با این در آن ایام دو کلمه انگلیسی هم متداول شده بود SONNY یاSONNY-BOY که برخی به جوانان باهوش خطاب می کردند بنابراین تصمیم گرفتیم این نام را انتخاب کنیم اما متاسفانه کلمهSONNY در زبان ژاپنی به معنای از دست دادن پول فراوان است پس مشکل جدیدی داشتیم و در نهایت تصمیم گرفتیم این چالش را با جذف یکی از حرفN حل کنیم و این شد که برند ما صرفاًSONY شد و نتیجه هم کاملاً مثبت بود زیرا به خاطر سپردن آن آسان بود و در بازار هم مورد استقبال قرار گرفت و همین شد که در نهایت در ژانویه 1958 رسما نام شرکت را به « سهامی سونی» تغییر دادیم و در دسامبر در بازار بورس نیویورک پذیرفته شد و این برند را در 170 کشور و منطقه و در مقولات متعدد و نه تنها در الکترونیک به ثبت رساندیم.»

سیستم بانکداری در جهان نظامی همیشه رو به توسعه است که در چند دهه گذشته پیشرفت‌های تکنولوژی و فناوری به رشد سریع آن کمک بسیاری کرده است؛ کشورما هم باوجود همه تحریم‌ها که در سال‌های گذشته با آن دست به گریبان بوده و عملا امکان استفاده از بسیاری از تکنولوژی روز را نداشته ولی با کمک گروهی از کارآفرینان عرصه‌های فناوری توانسته تاحدودی زیادی رشد و توسعه تکنولوژی و فناوری را در خدمت، پیشرفت خدمات بانکی بگیرد.
سید ولی الله فاطمی را باید یکی از پیشگامان تولید و توسعه نرم‌افزارهای بانکی در کشور دانست؛ کسی که مدیرعامل یکی از بزرگترین شرکت‌های این حوزه یعنی توسن (کیش ویر) است. او سال 1363 از دبیرستان شرف در اردکان یزد در رشته ریاضی‌ فیزیک دیپلم گرفت و همان سال در رشته علوم کامپیوتر و ریاضی وارد دانشگاه شد. خود او در گفت و گو با سایت کارآفرینی دانشگاه شریف گفته است: «ورودی دانشکده ریاضی‌ شریف ولی‌ فارغ‌التحصیل دانشکده کامپیوتر شریف در سال ۶۸ هستم. چون دانشکده کامپیوتر در سال ۶۵ تأسیس شد. ورودی ۶۸ کارشناسی ارشد و فارغ‌التحصیل ۷۱ کامپیوتر سخت‌افزار بودم. برای مقطع دکترا در سال ۷۱ برای اعزام به خارج از کشور قبول شدم ولی برای سال ۷۴ در دانشگاه امیرکبیر دوره دکترا داخل کشور را شروع کردم و تا ۷۹ هم مشغول بودم و امتحان جامع هم دادم. از پروپوزال اول یا‌ مقدماتی دفاع کردم ولی دفاع آخر را نکردم و همان‌طور، مدرک دکترایم رها شد. شرایط دفاع یعنی هم مقاله خارجی‌ و هم داخلی هم وجود داشتم ولی منصرف شدم؛ دلیل اصلی عدم دفاع آخر، عدم رضایت قلبی خودم بود. از حالا هم احساس جوانی‌‌ام بیشتر بود. فکر می‌‌کردم که هر چیزی که واقعاً رضایت قلبی و ذهنی‌ ندارد دلیلی ندارد که به ظاهرش بسنده کنی‌.»
البته او همزمان با دوران تحصیل و دانشجویی کار هم می کرد ولی جالب اینکه خودش می گوید موافق همزمانی کار و تحصیل نیست. « از همان سال ۷۱ که فارغ‌التحصیل شدم به بازار بانکی‌ وارد شدم و در سال ۷۹ در قالب شرکت خصوصی کار را ادامه دادیم. یک نکته‌ای را بدم نمی‌‌آید که اشاره کنم؛ در دوره فوق‌لیسانس و حتی بعدش در این طرف و آن طرف تدریس داشتم ولی خودم به شدت با کار در زمان دانشجویی‌ مخالفم! آن موقع هم تا آن روزی که از پایان‌نامه‌‌ام دفاع کردم، یک ساعت در بیرون کار نکردم و فقط در دانشکده بودم. در زمان دانشجویی‌ ما حداقل یک یا ۲ آزمایشگاه را خودمان کاملاً طراحی کردیم. شاید الآن خیلی از دوستان دانشجو تعجب کنند از این که کلید در دانشکده را داشتم. ما ۳ نفر دانشجوی کارشناسی ارشد بودیم. می‌‌توان گفت کارشناسی ارشد از دوره ما جدی شد. دوره‌های قبل از ما دوره‌های بعد از انقلاب فرهنگی‌ بود که خیلی فعال نبود. هیچ‌موقع دانشکده از هفته دوم سال رسماً باز نیست، ولی ما از روزهای ابتدای سال در دانشکده بودیم. به طور جدی اعتقاد داشتم اگر کاری بخواهد انجام بشود باید در حوزه آکادمیک و علمی دانشکده باشد. بنابراین آن موقع با توصیه و فضایی که دکتر جهانگیری، رئیس دانشکده، به ما داده بودند بیشترین استفاده را از زمان دانشجویی‌ خودمان داشتیم.»
اما فاطمی چگونه وارد بازار بانکی شد؟ « سال فارغ‌‌التحصیلی‌ همزمان بود با حضور دکتر الهی در دانشگاه؛ او به عنوان مشاور اجرایی رئیس کل بانک مرکزی جناب آقای دکتر عادلی، مسئولیت پیاده‌سازی یک نظام جامع بانکداری برای کشور را بر عهده گرفته بودند. با توجه به تجربه پروژ‌‌ه‌های حوزه دانشگاهی مثل طراحی شبکه و سایت بزرگ دانشگاه، برای همکاری در پروژه بانکی به عنوان عضوی از تیم مشاور دعوت شدم. در آن موقع هنوز شرکت ملی خدمات انفورماتیک وجود نداشت. صرفاً یک تیم 5 نفری در گروه مشاوران در خدمت دکتر الهی بودیم. این تیم ابتدا در همان طبقه چهارم بانک مرکزی در خیابان فردوسی در کنار اتاق دکتر عادلی مستقر شد. به عنوان آخرین مسئولیتم در سال 74 در شرکت ملی خدمات انفورماتیک، مدیر گروه اتوماسیون اداری شعب بودم. گروه بیست نفره‌ای را داشتیم که نرم‌افزارهای اتوماسیون شعبه را قرار بود پیاده‌سازی کنیم. یک مجموعه نرم‌افزارهایی را که امریکایی بود بررسی و انتخاب کردیم. از میان آن‌ها بهترین نرم‌افزار را تهیه و بررسی کردیم و در دوره‌هایی که برگزار شد، بهترین تجربه‌ها را به دست آوردیم و قرار گذاشتیم با آن، اولین نرم‌‌افزار داخلی را برای بانک ملی تهیه کنیم. کاری که واقعاً در آن سه سال انجام شد، با توجه به این که اصل نگاه، بررسی تجارب بین‌‌المللی بود ولی با بحث‌های مهندسی که انجام شد، ما توانستیم دانش فنی طراحی یک نرم‌افزار به روز دنیا در حوزه بانکی را به دست بیاوریم. نکته اصلی همین بود که در آن سه سال، عملاً شعار آقای دکتر الهی هم همین بود که این دانش را به ما نمی‌‌فروشند، دانش طراحی نرم‌افزار بانکی قابل خرید و فروش نیست. ولی با خرید یک نرم‌افزار به‌روز و استفاده‌اش می‌‌توانیم دانش را افزایش بدهیم و قرار بود که خودمان مثلاً بعد از چند سال از این دانش استفاده کنیم و نرم‌افزار بومی تهیه کنیم. مأموریت و نگاه ویژه ما این بود.»
اما گام های مهمی که فاطمی و دیگر اعضا تیم مستقر در بانک مرکزی برای ورود نرم افزار بانکی آمریکایی به ایران برداشته بودند با شروع تحریم های آمریکا به دیوار آهنی برخورد کرد و متوقف شد و باتوجه به اینکه در آن زمان نگاه چندان مثبتی هم به تولید نرم افزاربانکی در داخل وجود نداشت عملا پروژه نیمه تمام باقی ماند و تیمی که دکتر الهی در بانک مرکزی جمع کرده بود و فاطمی هم یکی از اعضا آن بود از هم جدا شدند تا اینکه در سال 76 از طرف مؤسسه امین ( مؤسسه مالی و اعتباری که به صندوق سرمایه گذاری تبدیل شده) پیشنهادی با بودجه 120 میلیون تومانی برای تولید نرم‌‌افزار بانکی به فاطمی و دوستانش شد. او در گفت و گویی با یکی از موسسه های استارت آپی در این باره گفته است: « دوباره آن تیم قبلی را توانستیم جمع کنیم چون بچه‌‌ها متفرق شده بودند. تا سال 78 که ما اولین نرم‌‌افزار اتوماسیون شعبه را با نگاه‌های تجربی که از محصولات خارجی پیدا کرده بودیم برای مؤسسه امین اجرا کردیم. نکته مثبتش این است که الآن حدود 15 سال از تولید آن نرم‌افزار می‌گذرد. آن نرم‌افزار بدون این که الآن یک خط منبع از آن وجود داشته باشد و یکی از افراد طراحش مشغول کار باشند در آن محیط هنوز دارد کار می‌کند. حالا اگر مواردی هم بروز خطا بوده، خودشان توانسته‌اند جمع کنند. برای خودم هم جالب است. هر موقع که مرور می‌‌کنم می‌بینم نرم‌افزار 15 سال پیش هنوز دارد در 30 شعبه کار می‌‌کند.»
با پایان راه اندازی اولین نرم افزار اتوماسیون شعبه در سال 1378، فاطمی ترجیح داد محیط بانکی را که به گفته خودش با «توصیه» وارد آن شده بود رها کند و با دوستانش شرکت خصوصی توسن را راه اندازی کنند. « اگر بخواهم به صراحت و صداقت کامل بگویم انتخاب محیط بانکی برای ادامه کار، انتخابی هوشمندانه و مناسب برای من نبود. من واقعاً هدایت شدم، یعنی انتخاب نکردم. به نسبت این که حوزه بانکی بهتر است یا مثلاً صنعتی. واقعاً در سال 71 که از دانشگاه وارد محیط کار شدم صرفاً به صورت معرفی و احتمالاً ارتباطی که با دکتر الهی داشتم موضوع را شروع کردم. این که از یک محیط کارمندی و شرکت دولتی و یا نیمه دولتی به بخش خصوصی آمدم، تنها دلیلش فشار روحی بود که در آن سه – چهار سال اول به ما وارد آمد، مخصوصاً در بانک مرکزی و به هنگام تعامل با مدیرهای داخلی آنجا.»
مهندس فاطمی در گفت و گویی که سایت کارآفرینی دانشگاه شریف داشته گفته او و دوستانش شرکت توسن را با سرمایه ای بسیار اندک (با پیش پرداخت اولیه قراردادی که با بانک سامان ) راه اندازی کردند. او معتقد است در کارآفرینی دو موضوع می‌‌تواند خیلی مهم باشد. بحث ریسک و تصمیم یا نگاه به آینده. « شاید باورتان نشود، حتی همکاران فروش امروز من باورشان نشود. ما یک قراردادی را در سال 81 مثلاً با مشتری‌هایمان می‌بستیم که 100 درصد ریسک عملیاتی نرم‌افزار در محیط مشتری خصوصاً در اینترنت را من برمی‌داشتم! هیچ کس حتی در ایران امروز هم حاضر نیست این کار را انجام بدهد ولی نکته این بود که هیچ سرمایه‌گذار و هیچ کارفرمایی حاضر نبود ریسک این کار را بردارد، به خاطر این که به خودمان ایمان داشتیم. به کار بچه‌ها اعتقاد داشتیم و واقعاً انگیزه داشتیم که می‌گفتیم باید در این کار جلو برویم و واقعاً اعتقاد داشتیم که می‌‌شود مشکلات را به هر طریقی که هست رفع کرد. بچه‌‌ها هم واقعاً تا این حد با همدیگر هم‌قسم بودیم. قراردادهای ما 100 درصد برای کارفرما بدون‌ریسک بود و برای ما 100 درصد شامل ریسک. یادم هست در سال 87 قرارداد را می‌خواستند تسویه کنند، می‌گفتند شما چرا و چه جوری این را امضا کرده‌اید؟ دو – سه تا قرارداد دارم که مال آن سال‌هاست و این‌ها 100 درصد ریسکش با ماست.»
با پذیرش همین ریسک ها و تلاش های شبانه روز بود که شرکت توسن به عنوان اولین شرکت ایرانی توانست در سال 1383 سیستم اینترنت بانک را در ایران برای بانک سامان راه اندازی کند. آن هم زمانی که هنوز اینترنت در ایران مشتری چندانی نداشت و در حد دایال آپ بود و اینرتنت در بانک ها فقط برای دریافت صورت حساب مورد استفاده قرار می گرفت آن هم به صورت آفلاین. فاطمی خاطره آن زمان را اینگونه تعریف کرده است:« مرحوم دکتر نوربخش گفت فاطمی مطمئنی؟ دچار مشکل نشوی! چون دکتر هم در سفرهای خارجی می‌دید که بحث‌های امنیتی خیلی تهدید است. گفتم آقای دکتر 50 درصد مطمئنم، 50 درصد هم به امید خدا. بالاخره یک جایی هم باید توکل کرد. واقعاً قبول کنیم که همیشه برای انجام یک کاری 99 دلیل برای انجام ندادنش هست و فقط یک دلیل برای انجام دادنش. مهم است که ما چه جوری نگاه کنیم، می‌شود با همان یک دلیل قابل انجام بودن، کار را شروع و بعد بقیه‌‌اش را مهیا کنیم. هنوز اولین قراردادی که ما با بانک ملت بستیم را یادم هست، الآن یکی از بزرگترین افتخارهای ما در کشور همان سوئیچ بانک ملت است که روزانه چند میلیون تراکنش را پردازش می‌‌کند و به راحتی وضعیتش در حدی هست که ادعا بکنیم در حد شبکه شتاب می‌‌تواند در سطح بانک‌های بزرگ با خود شتاب رقابت کند. این فرصت برای ما در سال‌های بعد فرصت رشد بسیاری بود که ما عملاً حجم تراکنش میلیون در روز را تجربه کردیم. علاوه بر این ها یادم هست برای اولین جایی که سرویس پرداخت اینترنتی راه اندازی کردم؛ قطارهای مسافرتی رجا در سال 85 بود.»
شرکت توسن که 21 سال پیش کار خود را با یک هسته کوچک از دوستان شروع کرد حالا به صورت مستقیم 500 نفر نیرو دارد و به صورت غیر مستقیم با بیش از هزار نفر همکاری می کند. مهندس فاطمی معتقد است دولت اگر می خواهد چرخ اقتصاد به گردش در بیاید باید کار را به بخش خصوصی واگذار کند. « مدیریت دولتی در هر سطحی حتی سطح دانشگاهی‌اش قطعاً به نتیجه نمی‌رسد. این هم به دست دولت دارد مدیریت می‌شود، قبول کنید که مدیریت در سطح دولت اشتباه است. حتی اگر دولت می‌خواهد حمایت کند باید به یک تیم خصوصی اعتماد کند و مدیریت را واگذار کند و یک بودجه اولیه بدهد. الآن متأسفانه همین پارک پردیس در دست مدیریت دولتی است. مدیریتی که اصلاً دغدغه‌اش با دغدغه من در یک شرکت دانش‌بنیان فرق می‌‌کند. یک چیزی را فراموش نکنید که در حوزه مدیریت دولتی، اعتماد به بخش خصوصی وجود ندارد. متأسفانه مدیران دولتی یا حاکمیت ما به بخش خصوصی کاملاً با نگاه بخور و ببر نگاه کرده‌اند تا این که الزام توسعه را در گرو آن بدانند. این صرفاً در بخش خصوصی اتفاق می‌افتد و باید بخش دولتی را به طور کامل فراموش کنید.»